Πήρα αφορμή από ένα σχόλιο του Δημήτρη Μπιμπίκα σε ένα προηγούμενο post μου για να ψάξω λίγο τις σύγχρονες πρακτικές της εταιρικής διοίκησης και το κατά πόσο είναι "συμβατές" με τις τεχνολογικές εξελίξεις.
Στο πρόσφατο διεθνές survey για τα εργαλεία του management που κάνει η εταιρία Bain (δες το report Management Tools and Trends 2007) έχει ενδιαφέρον να δει κανείς ότι εκτός από τα "παραδοσιακά" εργαλεία όπως Balanced Scorecard, Business Process Reengineering, Knowledge Management, Outsourcing, Supply Chain Management κλπ, η Bain για πρώτη φορά αρχίζει να μετρά την χρήση και ικανοποίηση από εργαλεία όπως τα Corporate Blogs.
Και πάλι όμως, αυτή δεν είναι παρά η αποτίμηση της χρήσης υπαρχόντων εργαλείων! Το ερώτημα είναι διαφορετικό: ποιές είναι οι καινούργιες θεωρίες και τεχνικές διοίκησης και διαχείρισης που θα υποστηρίξουν τις επιχειρήσεις στην πλέον αποδοτική αξιοποίηση της τεχνολογίας - όπως το web 2.0;
Η ακαδημαϊκη απάντηση στο ερώτημα αυτό είναι μάλλον απογοητευτική!
Τίποτε φρέσκο, τίποτε καινοτόμο!
Ο λόγος; Ο Gary Hamel (καθηγητής στο London Business School) δίνει μια πολύ καλή ερμηνεία στο blog του. Σύμφωνα με τον Hamel το πρόβλημα έγκειται στο πως προσεγγίζουν οι ακαδημαϊκοί το management!
Σε αντίθεση με τους ερευνητές σε άλλους κλάδους - όπως στις επιστήμες του μηχανικού, στην επιστήμη των υπολογιστών κλπ - οι ακαδημαϊκοί του management δεν βλέπουν τους εαυτούς τους σαν εφευρέτες νέων μεθόδων, εργαλείων και προσεγγίσεων. Οι περισσότεροι μελετούν το management όπως είναι και σπάνια ονειρεύονται πως θα έπρεπε να είναι! Περιγράφουν, δεν δημιουργούν. Ο Hamel ισχυρίζεται ότι δεν υπάρχει στην επιστήμη του management ένα project αντίστοιχου εύρους και φιλοδοξίας όπως η αντιμετώπιση του AIDS, η δημιουργία μηχανών με νοημοσύνη, κλπ. Οπως πολύ χαρακτηριστικά λέει: "Where is management’s Human Genome Project? Where is its $100 laptop? Where is its manned mission to Mars?"
Περιορίζονται οι θεωρητικοί ερευνητές του management στο τι υπάρχει και δεν ανακαλύπτουν νέες θεωρίες και προσεγγίσεις που θα επιτρέψουν στις επιχειρήσεις να γίνουν προσαρμόσιμες και συνεχώς καινοτόμες.
Οι ανάγκες όμως είναι έντονες. Οι εξελίξεις στις ψηφιακές τεχνολογίες απαιτούν φρέσκες ιδέες και ρηξικέλευθες προτάσεις. Ηδη από τον Ιούνιο του 2006 το Business Week έλεγε ότι τα στελέχη των επιχειρήσεων θα πρέπει να πάψουν να βλέπουν τον κόσμο με τη γνωστή ιεραρχική προσέγγιση.
To Web 2.0 προχωρά γρήγορα, δεν έχουμε δεί όμως ακόμη το Management 2.0!
19 Οκτ 2007
Η ώρα του "management 2.0";
Posted by gmentzas at 3:30 μ.μ.
Labels: Enterprise 2.0, management
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
2 σχόλια:
Σκεφτόμουν με αφορμή το "Management 2.0" blogpost,τι θα μπορούσε πραγματικά να θεωρηθεί ως "η δεύτερη γενιά του management". Εννοείται πως δεν έχω την λύση, αλλά σε μια αντιστοιχία με την δεύτερη έκδοση του web το οποίο επέτρεψε την "συμμετοχή" του κοινού (consumers) στην διαμόρφωση του περιεχομένου και της εξέλιξης ίσως του web, κάτι αντίστοιχο στον χώρο της διοίκησης θα μπορούσε να είναι η δεύτερη γενιά του management.
Και τι θέλει να πει ο ποιητής με αυτό: Οι υπάλληλοι των εταιριών σύμφωνα με το MBO (management by objectives) που εφαρμόζουν οι σύγχρονες πολυεθνικές είναι στην ουσία "καταναλωτές" και "εκτελεστές" των αποφάσεων της διοίκησης, χωρίς να έχουν με εύκολο τρόπο την δύναμη να ανατροφοδοτήσουν το σύστημα με τις δικές τους προτάσεις ("στρατηγικές").
Δεν θα ήταν ωραίο π.χ. να μπορεί ένας τεχνικός του ΟΤΕ να προτείνει μέσω ενός web site κάποια αλλαγή στον τρόπο διαχείρισης των βλαβών του δικτύου, οι συνάδελφοι του από το τεχνικό τμήμα (άρα και "experts") να ψηφίζουν υπέρ της πρότασης και η διοίκηση να έχει έτσι τις 3-4 top προτάσεις κάθε μήνα με ένα bottom-up approach αντί του κλασσικού top-down?
Εντάξει, πολλές εταιρίες δίνουν την δυνατότητα σε κόσμο να πει τις ιδέες του, αλλά το Web 2.0 (ή απλά το web) θα μπορούσε να βοηθήσει σημαντικά στο "έτσι ήρθαν τα πράγματα μα έτσι δεν θα πάνε.."
Φαινομενικά το Management οδηγείται από τις εκάστοτε κοινωνικοοικονομικές εξελίξεις και λιγότερο τις δημιουργεί. Ίσως ο “reactive” κορμός του Management να δημιουργεί αυτή την εντύπωση: παρατήρηση των εξωτερικών συνθηκών και εναρμόνισή τους με τις εσωτερικές δυνατότητες του οργανισμού, με στόχο την κατάκτηση ανταγωνιστικού πλεονεκτήματος. Όμως, είναι γεγονός ότι διοικητικές καινοτομίες έχουν διαμορφώσει άμεσα σύγχρονες κοινωνικοοικονομικές εξελίξεις: από τη γραμμή παραγωγής του Ford (μείωση κόστους των αυτοκινήτων), και τη συναρμολόγηση IBM–συμβατών υπολογιστών (μείωση κόστους των προσωπικών υπολογιστών), μέχρι την εκμετάλλευση των συνδέσμων στο περιεχόμενο του web (μείωση κόστους εύρεσης της πληροφορίας).
Πλέον, ο σημαντικός εξωτερικός παράγοντας στον οποίο θα πρέπει να προσαρμοστούν οι οργανισμοί είναι η ανάγκη για καινοτομία. Καινοτομία ως τρόπος διοίκησης και όχι απλά ως τελικό προϊόν/υπηρεσία (κάτι τέτοιο δεν φαίνεται να είναι ικανό για διατήρηση ανταγωνιστικού πλεονεκτήματος). Και επειδή η καινοτομία παράγεται κυρίως από την επικοινωνία ατόμων με διαφορετικά γνωστικά υπόβαθρα και την ad hoc διαλογική σχέση χαλαρά διασυνδεδεμένων προσώπων, η χρήση νέων τεχνικών management που δεν απειλούν υπάρχουσες ιεραρχικές δομές, αλλά προωθούν τη συμμετοχή, την ενδυνάμωση, τον πειραματισμό και την αναθεώρηση οργανωσιακών αρχών είναι επιβεβλημένη. Είναι καινούργιες αυτές οι απόψεις για το νέο πρόσωπο του management; Μάλλον όχι . Είναι όμως οι σύγχρονες κοινωνικοοικονομικές συνθήκες που επιβάλλουν αυτή τη στροφή του management στην πράξη, καθώς και αυτή η νέα «ασυνέχεια» που θα δημιουργήσει νέες προεκτάσεις στην κοινωνία και στην οικονομία μας.
Δημοσίευση σχολίου